‘Leather cycling mitts white’
Vier woorden. In willekeurige volgorde zijn ze voor mij een regelmatig terugkerende zoekopdracht in Google.
Ooit had ik een paar. Rapha. Prachtige wit lederen wielrenhandschoenen. Uiteraard Rapha-‘Overpriced’. 90 Britse Pond is toch een heel bedrag. Als je goed zoekt staan ze nog op de website,.. maar helaas. In geen enkele maat meer leverbaar. En na een kort contact per email met Rapha geloof ik niet dat ze ze ooit nog gaan maken.
Ik voelde me de koning te rijk. Een luxe pakketje uit Engeland. Heel lichtgrijs, bijna spierwit. Dun, mooie padding. Geweldige grip en een ongekende pasvorm, die zich als vanzelf helemaal naar jouw hand vormt. Geen enkel ander materiaal kan of doet dat.
En die kleine perforaties in de witte leren wielrenhandschoenen passen dan weer geweldig bij soortgelijke gaatjes in mijn witte Specialized S-Works schoenen. Soigneren is vooral stijlvol combineren. In de tijd van Fausto Coppi en Gino Bartali droeg bijna elke coureur Wit lederen wielrenhandschoenen. Zelfs bij tropische temperaturen. Je zag diezelfde witte leren handschoenen ook achter het stuur, in de auto, dat kastje voor de bijrijder heet vandaag nog steeds het ‘handschoenenkastje’.
Waren ze vroeger gewoon voorzichtiger, of ietsje verstandiger?
Wielrenners die erop uit gaan zonder wielren handschoenen, vallen voor mij in dezelfde categorie als de mensen die denken zonder helm op pad te moeten gaan. ‘Mij gebeurt niets’. Tot je wel op je plaat gaat. Uit ervaring weet ik, dat je je stuur tot het einde tracht vast te houden… ook als je bij 30 km/uur opeens ondersteboven in de lucht hangt. Maar je handen, je hoofd en je schouder raken uiteindelijk altijd de grond. Gravel, zand, ruw asfalt. Een paar metertjes doorschuiven, de zwaartekracht doet de rest. En het hoeft niet eens je eigen onoplettendheid te zijn.
De uiteindelijke deceptie bij de Rapha witte leren wielrenhandschoenen zat hem niet in een ongewenste valpartij. Het was een lange rit in de regen. Daar kunnen ze niet tegen. Een klein buitje is niet erg, je trekt ze uit, laat ze binnenstebuiten drogen, brengt ze voorzichtig in model, en laat ze aan de omgeving drogen. Af en toe invetten met een kleurloos onderhoudsmiddel voor natuurleer…dat hoort er wel bij. Als ze ‘snotterig’ aan gaan voelen, als een natuurzeem in een emmer water, tijdens een drijfnatte rit ben je te laat. Ze vallen uiteindelijk in stukken uit elkaar. Te mooi, te kwetsbaar. Rapha weet het ook.
Wielrennen in deze tijd..
Mijmeren over witte lederen wielrenhandschoenen in een tijd waarin de wereld afstand van elkaar moet houden en mensen staan te trappelen om even naar buiten te kunnen klinkt profaan. Leuke, sociale groepsritjes zitten er voorlopig niet in. Zelfs Thijs Zonneveld weet over niet veel meer te schrijven, dan een in elkaar gepropte overvolle wielerkalender en georganiseerde Zwift ritjes. In je eentje, thuis. tegen elkaar op afstand.
Luister dan liever naar podcasts afleveringen zoals die van De Grote Plaat. John den Braber en Blaudzun. Twee wielrengekken, muziek, professionele renners en vooral heel veel wielerpraat. Je kunt ze beluisteren via onder meer Spotify en Apple-podcasts.
Houd afstand, blijf zoveel mogelijk binnen, let een beetje op elkaar.
Ik ga nog een keer Google’n op ‘Leather cycling mitts white’.
Tekst: Chucknance
Sokken zijn sinds een paar jaar snel belangrijker geworden in het fietsen. Er zijn heel andere technieken voor de productie, het breiwerk en er zijn hele andere high-tech garens. Sokken hebben tegenwoordig een anatomische pasvorm en verschillende zones die zweet snel afvoeren. Ze zorgen voor extra demping, koeling of juist extra warmte en ze zijn dankzij zilver ionen anti-bacterieel en hebben verschillende zones met compressie.
